Kiekvienos gavėnios antrąjį
sekmadienį esame kviečiami užkopti ant Taboro kalno, kad pamatytume Dievą iš
arčiau, pajustume, kaip gera būti šalia Jo, kad jo artumo nesinorėtų prarasti.
Gavėnios tikslas yra mus atgaivinti, atverti mūsų širdis džiaugsmui, kad Dievo
buvimas šalia būtų akivaizdus ir jį realiai patirtų kiekvienas, kurį sutinkame
savo kasdienybėje.
1936 m. lankydamasis Šventojoje
Žemėje vyskupas Teofilius Matulionis aukojo šv. Mišias Kristaus kapo
bazilikoje. Kaip anuo metu, taip ir šiandien daugybei krikščionių apsilankymas
Jėzaus gimtinėje yra viena įspūdingiausių patirčių, leidžiančių pajusti realų
Išganytojo artumą. Po kelionės vyskupas Teofilius rašė:
„Teko lankytis ir Šventojoje
Žemėje, Palestinoje. Ten visa krikščionims brangu. Palestinoje yra Kristaus
kapo bažnyčia. Joje ant sienų keturiasdešimčia kalbų ištašyta „Tėve mūsų“
malda. Pavyko sutvarkyti, kad ši malda ten būtų užrašyta ir lietuvių kalba.
Mums, lietuviams, tai malonu žinoti“.
Neseniai iš Jeruzalės grįžę
piligrimai džiūgaudami pasakojo, kad „ten „Tėve mūsų“ ir lietuviškai užrašyta“!
Lageriai, kalėjimai, persekiojimai garbingajam Teofiliui išugdė įgūdžius,
būtinus ekstremaliam išgyvenimui. Bet kurioje situacijoje jis gebėjo išlikti
ramus, šalto proto, viską pastebintis ir praktiškas. Šiuos savo įgūdžius
vyskupas Teofilius parodė net lankydamasis prie Kristaus kapo – jis pasirūpino,
kad „Tėve mūsų“ malda būtų užrašyta
lietuviškai.
Po atsimainymo Jėzus su mokiniais
nusileido nuo kalno. Nusileido pas kitus mokinius, pas paguodos ir sustiprinimo
laukiančius žmones:
„Didžiausias Bažnyčios darbas – tai
mokymas, palaikymas ir ugdymas žmonėse doros: sąžiningumo pareigose,
tvarkingumo šeimoje, būti nesavanaudžiu santykiuose su kitais, valdyti savo
aistras, aukotis už kilnius idealus, gerbti gyvybę ir turtą – tai keletas
dorybių, kurios yra taip naudingos kiekvienai visuomenei ir ypač valstybei
(Vyskupo Teofiliaus Matulionio Memorandumas Lietuvos TSR Komisarų Tarybai, 1945
m. birželis)“.
Bažnyčia
esame mes. Pasak vyskupo Matulionio, kiekvieno iš mūsų „darbas – mokyti,
palaikyti, ugdyti“. Kitaip tariant, pažinę Kristų, pamatę jo nušvitusį veidą,
turime skelbti, nešti, parodyti jį žmonėms. Niekaip kitaip to padaryti
negalime, tik savo asmeniniu liudijimu, savo darbais ir pavyzdžiu. Krikščionio
šventumas – tai išvydus nušvitusį Dievo veidą nusileisti į pilką kasdienybę
papasakoti žmonėms, kaip Viešpats atrodo, kaip gera su juo būti ir, kaip Kristus,
pasiimti kitą žmogų į kelionę ant kalno, į Dievo artumą.
II niedziela
Wielkiego Postu
Co roku, w drugą Niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zachęcani do wspinaczki
na górę Tabor, żeby ujrzeć Boga z bliska, poczuć, jak dobrze jest być obok
Niego i nie chcieć stracić Jego bliskości. Celem Wielkiego Postu jest nasza
odnowa, otwarcie naszych serc na radość, aby obecność Boga obok nas stała się
oczywista i doświadczył jej każdy, kogo spotykamy na swojej codziennej drodze.
Podczas pobytu w 1936 (tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym) roku w
Ziemi Świętej, biskup Teofil Matulionis odprawiał Mszę św. w Bazylice Grobu
Pańskiego. Zarówno wówczas, jak i dzisiaj dla większości chrześcijan
pielgrzymka do ojczyzny Jezusa jest jednym z najbardziej niezwykłych przeżyć,
pozwalających odczuć bliskość Zbawiciela. Po podróży biskup Teofil pisał:
„Miałem okazję zwiedzenia Ziemi Świętej, Palestyny. Wszystko jest tam
drogie sercu chrześcijanina. W Palestynie znajduje się kościół Grobu Chrystusa.
Na jego ścianach modlitwa Ojcze nasz
jest wyryta w czterdziestu językach. Udało się załatwić, aby ta modlitwa
została tam zapisana również w języku litewskim. Jest to dla nas, Litwinów,
przyjemna wiadomość“. [1]
Niedawno po powrocie z Jerozolimy pielgrzymi opowiadali z radością, że „tam
Ojcze nasz jest zapisany również po
litewsku“! Łagry, więzienie, prześladowanie ukształtowały u wielebnego Teofila
nawyki, niezbędne do przetwania w ekstremalnych warunkach. W każdej sytuacji
potrafił on zachować spokój i chłodny rozsądek, był przenikliwy i zaradny. Te
cechy biskupa Teofila ujawniły się nawet podczas pobytu nad Grobem Chrystusowym
– zadbał on o to, aby modlitwa Ojcze nasz
została napisana w tym miejscu po litewsku.
Po Przemienieniu Jezus z uczniami zszedł z góry. Zszedł do innych uczniów,
do ludzi, oczekających pocieszenia i umocnienia w wierze:
„Największa praca
Kościoła to nauczanie, wsparcie duchowe i rozwijanie w ludziach cnót. Uczciwość
w pracy, porządność w rodzinie, wyzbycie się egoizmu w kontaktach z innymi,
opanowanie swoich namiętności, poświęcenie się w imię wzniosłych ideałów,
poszanowanie życia i dóbr – oto kilka cnót, które są tak pożyteczne dla każdego
społeczeństwa, a zwłaszcza państwa“ (Memorandum biskupa Teofila Matulionisa do
Rady Komisarzy Litewskiej SRR, czerwiec 1945 r.).
Kościół to my. Zdaniem biskupa Matulionisa zadaniem
każdego z nas jest „uczyć, wspierać i wychowywać“. Innymi słowy, poznawszy
Chrystusa, ujrzawszy Jego jaśniejące oblicze, powinniśmy głosić Go i nieść
ludziom. Nie możemy tego uczynić inaczej niż za pomocą własnego świadectwa,
swoich prac i dobrego przykładu. Świętość chrześcijanina polega na tym, żeby po
ujrzeniu jaśniejącego oblicza Pańskiego zanurzyć się w szarą codzienność i
opowiedzieć ludziom, jaki jest Pan, jak dobrze jest z Nim przebywać i, podobnie
jak Chrystus, zaprowadzić innego człowieka na górę, bliżej do Boga.
