VERBŲ SEKMADIENIS
Esame Velykų
prieangyje. Lydimas džiaugsmingai šūkaujančios minios atjoja Izraelio Taikos
kunigaikštis. Garsiai skelbiama Evangelija niekada nelieka nepastebėta: „Sujudo
visas miestas ir klausinėjo: „Kas jis toksai?“ O minios kalbėjo: „Tai pranašas Jėzus iš
Galilėjos Nazareto“ (Mt 21, 10–11). Jis įžengė kaip karalius išvaduoti Izraelio
iš bet kokios vergijos. Pats Dievas atėjo išlaisvinti savo tautos iš nuodėmės
jungo ir mirties. Nuo tada Viešpats Jėzus nuolat eina į žmonių gyvenimą, kad
išlaisvintų žmones iš bet kokios vergovės. Jis tai daro ne vienas, bet su
būriais savo mokinių, kurie džiugiai skelbia Jėzų. Mokinių būriai – tai mes,
švenčiantys ir džiūgaujantys jo žmonės, Gerosios Naujienos skelbėjai.
Būti Jėzaus
mokiniu yra pašaukimas ir malonė. 1893 m. Teofilius Matulionis baigė pirmąjį
Petrapilio kunigų seminarijos kursą. Jis nebuvo penketukininkas (pagal
penkiabalę vertinimo sistemą), tačiau išduotame pažymėjime Nr. 519 parašyta,
kad klierikas „keliamas į II kursą“. Teofilius „paties prašymu iš seminarijos
atleidžiamas dėl nusilpusios sveikatos ir pašaukimo neturėjimo“[1].
Pašaukimas būti kunigu, kaip ir pašaukimas būti krikščioniu, nėra daiktas, kurį
galima nešiotis kišenėje. Pašaukimas – tai visų pirma malonė, o paskui darbas,
tarnavimas, skelbimas, atsidavimas – visa tai, iš ko aplinkiniai patys mato,
jog „šitas žmogus turi pašaukimą“.
Apaštalas
Petras, uoliausias ir karščiausias iš dvylikos, tas, kuris gindamas Jėzų
nukirto užpuolikui ausį, šiam vargšeliui įsakymo vykdytojui atrodė nepajudinamą
pašaukimą turintis mokinys. Tačiau Didįjį penktadienį klausydami Viešpaties
Kančios istorijos išgirsime, kaip tas pats Petras per vieną naktį tris kartus
garsiai pareikš, jog nepažįsta jokio Jėzaus, nėra jo mokinys ir apskritai
neturi su juo nieko bendra. Kartais visą gyvenimą Bažnyčiai atidavę iškilūs
kunigai, vienuoliai ar vienuolės paklausti, kaip pasirinko savo pašaukimą,
atsako: „Nežinau, taip išėjo ir tiek...“. Toks paprastas atsakymas paliečia
širdį.
Kiekvienam
tokiam kaip apaštalas Petras, kaip pirmo kurso klierikas Teofilius, kaip tie
kunigai ir vienuoliai, taip pat kiekvienam iš mūsų Jėzus yra pasakęs: „Ant jūsų
„aš pastatysiu savo Bažnyčią, ir pragaro vartai jos nenugalės“ (Mt 16, 18).
Arkivyskupas Teofilius, nors buvo suabejojęs savo pašaukimu, galiausiai visą
gyvenimą tarnavo Bažnyčiai ir tapo išskirtiniu pavyzdžiu, kaip liudyti Kristų.
Kristaus kančia ir mirtis, kurias Bažnyčia išgyvens
šią savaitę, tepadeda mums atrasti savo giliausią pašaukimą.
[1] Prel. Stanislovas Kiškis, Arkivyskupas
Teofilius Matulionis, Savastis, Vilnius 2008, 16 psl.
Niedzielne pogadanki o arcybiskupie Teofilu Matulionisie
Niedziela Palmowa
Jesteśmy w przededniu Wielkiej Nocy. Otoczony
tłumem wznoszącym radosne okrzyki przybywa Książę Pokoju Izraela. Donośnie
głoszona Ewangelia nigdy nie bywa niezauważona: „Poruszyło się całe miasto, i
pytano: „Kto to jest?”. A tłumy odpowiadały: „To jest prorok, Jezus z Nazaretu
w Galilei.” (Mt 21, 10-11). Wkroczył on jak król, aby wyzwolić Izrael od
wszelkiej niewoli. Sam Bóg przyszedł wyzwolić swój lud od jarzma grzechu i od
śmierci. Od tamtej chwili Pan Jezus stale przychodzi w życie ludzi, aby
wyzwolić ich od wszelkiej niewoli. Nie czyni tego sam jeden, tylko z zastępami
swoich uczniów, którzy radośnie głoszą Jezusa. Zastępy uczniów – to my,
świętujący i radujący się z Jego przyjścia ludzie, głosiciele Dobrej Nowiny.
Bycie uczniem Jezusa jest
powołaniem i łaską. W 1893 r. Teofil Matulionis ukończył pierwszy rok studiów w
Seminarium Duchownym w Piotrogrodzie. Nie miał on celujących ocen, jednak w
zaświadczeniu nr 519 jest napisane, że kleryk „został promowany na II rok”.
Teofil „na własną prośbę został zwolniony z seminarium z powodu słabego zdrowia
i braku powołania”[1].
Powołanie kapłańskie, podobnie jak i chrześcijańskie, nie jest dane raz na
zawsze. Powołanie – to przede wszystkim łaska, ale następnie też praca, służba,
głoszenie wiary, poświęcenie – to wszystko, na podstawie czego otaczający
ludzie sami widzą, że „ten człowiek ma powołanie“.
Apostoł Piotr, najbardziej pilny
i żarliwy spośród dwunastu, ten, który w obronie Jezusa odciął napastnikowi
ucho, mógł się wydawać temu biedaczysku, który tylko wykonywał rozkazy, uczniem
o niezachwianym powołaniu. Jednak słuchając w Wielki Piątek historii o Męce
Pańskiej, dowiemy się, że ten sam Piotr w ciągu jednej nocy trzy razy głośno
oświadczy, że nie zna żadnego Jezusa, nie jest jego uczniem i w ogóle nie ma z
nim nic wspólnego. Czasami dostojni księża, zakonnicy czy zakonnice, którzy
oddali całe życie Kościołowi, zapytani o to, jak odkryli w sobie powołanie,
odpowiadają: „Nie wiem, tak się stało i tyle...“. Taka zwykła odpowiedź chwyta
za serce.
Każdemu takiemu, jak apostoł
Piotr, jak kleryk pierwszego roku Teofil, jak ci księża czy zakonnicy, również
każdemu z nas Jesus powiedział: „Na was „zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne
go nie przemogą“ (Mt 16, 18). Arcybiskup Teofil, mimo że początkowo zwątpił w
swoje powołanie, ostatecznie całe życie służył Kościołowi i jest szczególnym
przykładem tego, jak dawać świadectwo o Chrystusie.
Niech męka i śmierć Chrystusa, które Kościół będzie przeżywał
w tym tygodniu, pomoże nam odnaleźć swoje głębokie powołanie.
Więcej
informacji na www. teofilius.lt/pl
