Didžiojo Tridienio ir šv. Velykų iškilmių šv. Mišių ir pamaldų laikas

Verbų sekmadienis -balandžio 9 d.

Kartu su visa Bažnyčia jau pradedame švęsti tą didžią velykinę paslaptį. Šią dieną Jėzus Kristus įžengė į savo miestą – Jeruzalę, kur turės mirti ir prisikels. Su nuoširdžiu tikėjimu minėdami tą išganingą jo atvykimą, ženkime paskui Viešpatį kančios ir kryžiaus keliu, kad malonės remiami, gautume dalį ir jo prisikėlime bei amžinajame gyvenime.

Šv. Mišios mūsų bažnyčioje vyks:

9.00; 10.30; 12.00 (suma).

Per kiekvienas mišias bus šventinamos verbos. Pagrindinės dienos mišios prasidės verbų šventinimu ir iškilmingu atėjimu iš šventoriaus.

Sekmadienio pasišnekėjimai apie arkivyskupą Teofilių Matulionį

VERBŲ SEKMADIENIS

Esame Velykų prieangyje. Lydimas džiaugsmingai šūkaujančios minios atjoja Izraelio Taikos kunigaikštis. Garsiai skelbiama Evangelija niekada nelieka nepastebėta: „Sujudo visas miestas ir klausinėjo: „Kas jis toksai?“ O minios kalbėjo: „Tai pranašas Jėzus iš Galilėjos Nazareto“ (Mt 21, 10–11). Jis įžengė kaip karalius išvaduoti Izraelio iš bet kokios vergijos. Pats Dievas atėjo išlaisvinti savo tautos iš nuodėmės jungo ir mirties. Nuo tada Viešpats Jėzus nuolat eina į žmonių gyvenimą, kad išlaisvintų žmones iš bet kokios vergovės. Jis tai daro ne vienas, bet su būriais savo mokinių, kurie džiugiai skelbia Jėzų. Mokinių būriai – tai mes, švenčiantys ir džiūgaujantys jo žmonės, Gerosios Naujienos skelbėjai.

Būti Jėzaus mokiniu yra pašaukimas ir malonė. 1893 m. Teofilius Matulionis baigė pirmąjį Petrapilio kunigų seminarijos kursą. Jis nebuvo penketukininkas (pagal penkiabalę vertinimo sistemą), tačiau išduotame pažymėjime Nr. 519 parašyta, kad klierikas „keliamas į II kursą“. Teofilius „paties prašymu iš seminarijos atleidžiamas dėl nusilpusios sveikatos ir pašaukimo neturėjimo“[1]. Pašaukimas būti kunigu, kaip ir pašaukimas būti krikščioniu, nėra daiktas, kurį galima nešiotis kišenėje. Pašaukimas – tai visų pirma malonė, o paskui darbas, tarnavimas, skelbimas, atsidavimas – visa tai, iš ko aplinkiniai patys mato, jog „šitas žmogus turi pašaukimą“.

Apaštalas Petras, uoliausias ir karščiausias iš dvylikos, tas, kuris gindamas Jėzų nukirto užpuolikui ausį, šiam vargšeliui įsakymo vykdytojui atrodė nepajudinamą pašaukimą turintis mokinys. Tačiau Didįjį penktadienį klausydami Viešpaties Kančios istorijos išgirsime, kaip tas pats Petras per vieną naktį tris kartus garsiai pareikš, jog nepažįsta jokio Jėzaus, nėra jo mokinys ir apskritai neturi su juo nieko bendra. Kartais visą gyvenimą Bažnyčiai atidavę iškilūs kunigai, vienuoliai ar vienuolės paklausti, kaip pasirinko savo pašaukimą, atsako: „Nežinau, taip išėjo ir tiek...“. Toks paprastas atsakymas paliečia širdį.

Kiekvienam tokiam kaip apaštalas Petras, kaip pirmo kurso klierikas Teofilius, kaip tie kunigai ir vienuoliai, taip pat kiekvienam iš mūsų Jėzus yra pasakęs: „Ant jūsų „aš pastatysiu savo Bažnyčią, ir pragaro vartai jos nenugalės“ (Mt 16, 18). Arkivyskupas Teofilius, nors buvo suabejojęs savo pašaukimu, galiausiai visą gyvenimą tarnavo Bažnyčiai ir tapo išskirtiniu pavyzdžiu, kaip liudyti Kristų.

Kristaus kančia ir mirtis, kurias Bažnyčia išgyvens šią savaitę, tepadeda mums atrasti savo giliausią pašaukimą.

---

[1] Prel. Stanislovas Kiškis, Arkivyskupas Teofilius Matulionis, Savastis, Vilnius 2008, 16 psl.

Niedzielne pogadanki o arcybiskupie Teofilu Matulionisie

Niedziela Palmowa

Jesteśmy w przededniu Wielkiej Nocy. Otoczony tłumem wznoszącym radosne okrzyki przybywa Książę Pokoju Izraela. Donośnie głoszona Ewangelia nigdy nie bywa niezauważona: „Poruszyło się całe miasto, i pytano: „Kto to jest?”. A tłumy odpowiadały: „To jest prorok, Jezus z Nazaretu w Galilei.” (Mt 21, 10-11). Wkroczył on jak król, aby wyzwolić Izrael od wszelkiej niewoli. Sam Bóg przyszedł wyzwolić swój lud od jarzma grzechu i od śmierci. Od tamtej chwili Pan Jezus stale przychodzi w życie ludzi, aby wyzwolić ich od wszelkiej niewoli. Nie czyni tego sam jeden, tylko z zastępami swoich uczniów, którzy radośnie głoszą Jezusa. Zastępy uczniów – to my, świętujący i radujący się z Jego przyjścia ludzie, głosiciele Dobrej Nowiny.

Bycie uczniem Jezusa jest powołaniem i łaską. W 1893 r. Teofil Matulionis ukończył pierwszy rok studiów w Seminarium Duchownym w Piotrogrodzie. Nie miał on celujących ocen, jednak w zaświadczeniu nr 519 jest napisane, że kleryk „został promowany na II rok”. Teofil „na własną prośbę został zwolniony z seminarium z powodu słabego zdrowia i braku powołania”[1]. Powołanie kapłańskie, podobnie jak i chrześcijańskie, nie jest dane raz na zawsze. Powołanie – to przede wszystkim łaska, ale następnie też praca, służba, głoszenie wiary, poświęcenie – to wszystko, na podstawie czego otaczający ludzie sami widzą, że „ten człowiek ma powołanie“.

Apostoł Piotr, najbardziej pilny i żarliwy spośród dwunastu, ten, który w obronie Jezusa odciął napastnikowi ucho, mógł się wydawać temu biedaczysku, który tylko wykonywał rozkazy, uczniem o niezachwianym powołaniu. Jednak słuchając w Wielki Piątek historii o Męce Pańskiej, dowiemy się, że ten sam Piotr w ciągu jednej nocy trzy razy głośno oświadczy, że nie zna żadnego Jezusa, nie jest jego uczniem i w ogóle nie ma z nim nic wspólnego. Czasami dostojni księża, zakonnicy czy zakonnice, którzy oddali całe życie Kościołowi, zapytani o to, jak odkryli w sobie powołanie, odpowiadają: „Nie wiem, tak się stało i tyle...“. Taka zwykła odpowiedź chwyta za serce.

Każdemu takiemu, jak apostoł Piotr, jak kleryk pierwszego roku Teofil, jak ci księża czy zakonnicy, również każdemu z nas Jesus powiedział: „Na was „zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą“ (Mt 16, 18). Arcybiskup Teofil, mimo że początkowo zwątpił w swoje powołanie, ostatecznie całe życie służył Kościołowi i jest szczególnym przykładem tego, jak dawać świadectwo o Chrystusie.

Niech męka i śmierć Chrystusa, które Kościół będzie przeżywał w tym tygodniu, pomoże nam odnaleźć swoje głębokie powołanie.

Więcej informacji na www. teofilius.lt/pl

---

[1] Prel. Stanislovas Kiškis, Arkivyskupas Teofilius Matulionis, Savastis, Vilnius 2008, 16.

Rekolekcijos balandžio 8 d.

Kviečiame atlikti Velykinę išpažintį balandžio 8 d. (šeštadienį). 

Šv. mišios bus aukojamos sekmadienio tvarka: 

9 val., 10.30 val., 12 val..

Sekmadienio pasišnekėjimai apie arkivyskupą Teofilių Matulionį

V Gavėnios sekmadienis

Pasakodamas Lozoriaus prikėlimo iš numirusių istoriją, evangelistas Jonas kaip visada paliečia daug temų. Pirmiausia į akis krinta tai, kad niekas iš šio įvykio liudininkų aprišalais apvynioto, smirdinčio ir gendančio kūno prikėlimo nevadina stebuklu. Kai Jėzus pagydė neregį, emocijos liejosi per kraštus, visi aptarinėjo ir ginčijosi, o kai jis prikėlė mirusįjį, prieš tai graudinęsi ir verkę „daugelis žydų, kurie buvo atėję pas Mariją ir matė, ką Jėzus padarė, įtikėjo jį“ (Jn 11, 45).

Kad ir koks stiprus būtų tikėjimas, mirčiai nė vienas nėra abejingas. Nei kito, nei savo. Jėzus irgi „susigraudinęs atėjo pas kapą“ (Jn 11, 38), nes „mylėjo Mortą, jos seserį ir Lozorių“ (Jn 11, 5). Nuoširdi žmogiška draugystė siejo Jėzų su Betanijos šeima. Prisimindamas arkivyskupo Teofiliaus laidotuves, kanauninkas Petras Rauda pasakoja, kad panašus ryšys siejo tikinčiuosius su vyskupu: „Visi dalyviai – kunigai ir pasauliečiai – susikaupę, giliai išgyvendami atsisveikino su savo vyskupu, kuris tarsi žvaigždė visiems švietė, kartu primindamas – nieko nėra kilnesnio ir vertingesnio, kaip ištverti ištikimybėje Aukščiausiajam, nepaisant aplinkybių.“

Santykis su kitu žmogų daro žmogumi, krikščionio santykis su kitu yra paženklintas meile ir atsidavimu. Štai vienas prisiminimas: „Teklė Juknevičiūtė, kilusi iš Bikavos parapijos, 1913 metais, būdama dar visai jaunutė, atvyko į Petrapilį ieškoti darbo. Šv. Kotrynos bažnyčioje ji eidavo išpažinties pas kun. Teofilių. Šis, matydamas, kokie dideli pavojai gresia neprityrusiai jaunai mergaitei tokiame dideliame, nedorybių pilname jūrininkų mieste, stengėsi įkalbėti, kad tuojau grįžtų į namus. Kai mergina atsisakė, buvo pasirengęs rašyti jos tėvui, kad dukterį pasiimtų. Nenurimo nė tada, kai ji sakėsi gavusi darbą ir žadėjo visai paklusti nuodėmklausiui. Jis reikalavo, kad vengtų gatvėse pasivaikščiojimų, draugautų tik su katalikais, kad nuoširdžiai darbuotųsi, visada su savimi nešiotų škaplierius, kuriuos turėjusi gauti prie statomos bažnyčios už Nevos Vartų. Kai mergina visa tai įvykdė ir atliko išpažintį, priėmė ją su tikru nuoširdumu ir davė tris rublius kelionei. Ir vėliau, kiek kartų pas jį apsilankydavo, visada patirdavo kunigo nuostabų gerumą, nors gerai žinojo, kad jam pakanka kitokių rūpesčių ir darbų. [...] Mergaitė prisipažįsta, kad kun. Teofiliaus vadovaujama, nors ir didmiestyje gyvendama, išlaikiusi tikėjimą ir neiškrypusi iš doros kelio.“

Ne šiaip buvimas, o gebėjimas būti arti, padėti ir palaikyti įsirėžia žmonių širdyse. Arkivyskupo Teofiliaus, uoliai vykdančio Jėzaus meilės įsakymą, pavyzdys tepaskatina ir mus šalia esantį pakelti, pagydyti, pastiprinti, suteikti vilties.

_____________________________________________________

Niedzielne pogadanki o arcybiskupie Teofilu Matulionisie

V niedziela Wielkiego Postu

Opowiadając historię wskrzeszenia Łazarza, św. Jan Ewangelista jak zwykle porusza wiele tematów. Przede wszystkim rzuca się w oczy to, że nikt ze świadków wskrzeszenia owiniętego w płótno, cuchnącego i rozkładającego się ciała nie nazywa tego cudem. Gdy Jezus uleczył niewidomego, wszystkich przepełniły emocje, omawiali to i spierali się, a gdy wskrzesił zmarłego, wielu „spośród Żydów, przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego“ (J 11, 45), mimo że wcześniej pocieszali siostry i płakali.

Nawet ten, kto ma mocną wiarę, nie jest obojętny wobec śmierci. Ani cudzej, ani swojej własnej. Jezus również „okazując ogromne wzruszenie przyszedł do grobu“ (J 11, 38), ponieważ „miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza“ (J 11, 5). Jezusa wiązały z tą rodziną z Betanii serdeczne relacje międzyludzkie. Wspominając pogrzeb arcybiskupa Teofila, kanonik Petras Rauda mówi, że podobna więź łączyła wiernych z biskupem: „Wszyscy uczestnicy – księża i świeccy – głęboko i w wielkim skupieniu przeżywali pożegnanie ze swoim biskupem, który świecił wszystkim niby gwiazda, przypominając tym, że nie ma nic szlachetniejszego i cenniejszego niż wytrwanie w wierności Najwyższemu, niezależnie od okoliczności“.

Stosunek do innego czyni człowieka człowiekiem, stosunek chrześcijanina do innego naznaczony jest miłością i poświęceniem. Oto jedno ze wspomnień o biskupie Teofilu: „Pochodząca z parafii w Bikawie młodziutka Tekla Juknevičiūtė w 1913 roku przybyła do Piotrogrodu w poszukiwaniu pracy. Spowiadała się ona w kościele pw. Św. Katarzyny u ks. Teofila. Widząc, jak wielkie niebezpieczeństwo zagraża niedoświadczonej młodej dziewczynie w dużym, pełnym zepsucia mieście marynarzy, starał się on nakłonić ją do natychmiastowego powrotu do domu. Gdy dziewczyna odmówiła, gotów był napisać do jej ojca, aby zabrał córkę. Nie uspokoił się nawet wówczas, gdy powiedziała, że ponoć znalazła pracę i obiecała całkowite posłuszeństwo spowiednikowi. Żądał on, aby unikała spacerów po ulicach, utrzymywała kontakty tylko z katolikami, aby pracowała od serca, zawsze nosiła ze sobą szkaplerze, które miała otrzymać przy budowanym za Bramą Newską kościele. Gdy dziewczyna podporządkowała się tym rozkazom i przyszła do spowiedzi, potraktował ją z prawdziwą serdecznością i dał trzy ruble na drogę. Ilekroć później do niego przychodziła, zawsze doznawała niezwykłej dobroci księdza, mimo że – o czym dobrze wiedziała – nie brakowało mu innych trosk i obowiązków. [...] Dziewczyna przyznaje, że dzięki wsparciu duchowemu ks. Teofila zachowała wiarę i nie zboczyła z uczciwej drogi, chociaż i zamieszkała w wielkim mieście“.

Nie zwykła obecność, lecz chęć bliskości, pomocy i wsparcia zapada ludziom w serce. Niech przykład arcybiskupa Teofila, gorliwie spełniającego Jezusowy nakaz miłości, zachęca i nas do tego, aby podźwignąć bliźniego z upadku, uzdrowić, wzmocnić, wzbudzić w nim nadzieję. 

Sekmadienio pasišnekėjimai apie Arkivyskupą Teofilių Matulionį

IV GAVĖNIOS SEKMADIENIS

Šio sekmadienio Evangelijos pasakojimo centre – aklojo pagydymo įvykis. Pranašas iš Nazareto atvėrė aklo gimusio žmogaus akis. Nusiprausęs Siloamo tvenkinyje ir praregėjęs šis žmogus galėjo pamatyti, kaip ir mes, kad gyvena arba tarp aklų, arba iškreiptai ir labai ribotai realybę matančių žmonių. Matantys akimis, bet akli širdimis pasirodė esą Jėzaus mokiniai, kuriems buvo įdomus ne pats kenčiantis žmogus, o kuo jis ar jo tėvai nusidėjo, kad šis gimė neregys. Ar mes, šiandienos krikščionys, nesame dažnai panašūs į anų laikų Viešpaties mokinius? Šimtmečiai nelabai pakeitė žmonių širdis...

Galima įžvelgti analogiją tarp ano meto „veikliojo elito“ (apaštalų, fariziejų, tikinčiųjų) ir paskutiniųjų laikų režimų, pasaulėžiūrų ar savęs pačių. Dievo tarnas Teofilius Matulionis kaip tas Evangelijos neregys savo kailiu patyrė šiurkščią atstumtojo dalią: sėdi – reiškia kaltas, kenti – reiškia nusipelnei. Kalėdamas jis buvo tapęs vardu sąraše, tačiau net ir jį tardančių šaltų funkcionierių širdyse giliai paslėptas ruseno žmogiškumas, kurį vyskupui kartais pavykdavo įžiebti. Vyskupas Teofilius savo bičiuliams pasakodavo vieną tremties metų epizodą nepatikslindamas nei kada, nei kur jis vyko:

„Patekau vienam iš griežčiausių tardytojų, – pasakojo vyskupas. –Tardoma buvo naktimis ir ilgai. Tardytojas – gan griežtas, bet aš neturėjau ko slėpti nei jam ko nors naudinga pasakyti. Taip prabėgo daug naktų. Vieną kartą užsiminiau, kad dėl manęs jie turi tiek vargti... Matyti, tas pasakymas buvo toks paprastas ir kartu nuoširdus, kad pataikė į to žmogaus kietą širdį. Kitą naktį jis išsiėmė iš portfelio sumuštinį ir man duodamas pasakė:

–       Užkąsk! Juk dažnai esi alkanas!

Tais laikais ne tik kaliniai, bet ir miesto gyventojai badavo. Tas tardytojo gestas sugraudino mane iki ašarų ir yra vienas jautriausių išgyvenimų... Visi moka jausti, tik reikia paliesti atitinkamą stygą...“
Atstumtąjį neregį pagydė Jėzus, o čia atstumtasis kalinys „gydo“ kietą tardytojo širdį. Gyvas, tikras tikėjimas, kad Kristus yra kartu, duoda žmogui jėgų ne tik nepalūžti sunkiausiuose išbandymuose, bet įgalina kartu su Jėzumi daryti nuostabius darbus – atverti neregiui akis paliečiant tinkamą širdies stygą. Paprasta, bet tikra vyskupo Teofiliaus Matulionio šventumo pamoka – vėl įžiebti prigesusią širdį, padėti prisiminti žmogiškumą.

____________________________________________________________

Niedzielne pogadanki o arcybiskupie Teofilu Matulionisie

IV niedziela Wielkiego Postu

W centrum opowieści ewangelicznej na tę niedzielę jest uzdrowienie niewidomego. Prorok z Nazaretu otworzył oczy człowieka niewidomego od urodzenia. Obmywszy oczy w sadzawce Siloam, człowiek ten przejrzał i mógł zobaczyć, podobnie jak i my, że mieszka albo wśród ludzi ociemniałych, albo postrzegających rzeczywistość w sposób wypaczony lub bardzo ograniczony. Okazało się, że uczniowie Jezusa widzą oczami, lecz mają ślepe serca, interesował ich nie sam cierpiący człowiek, lecz to, czym on lub jego rodzice zgrzeszyli, że jest niewidomy od urodzenia. Czyż my, współcześni chrześcijanie, nie jesteśmy często podobni do ówczesnych uczniów Pana? Stulecia nie zmieniły istotnie serc ludzkich...  

Można dostrzec analogię między ówczesnymi „elitami społecznymi“ (apostołami, faryzeuszami, wiernymi) a reżimami i ideologiami ostatnich czasów oraz nami samymi. Sługa Boży Teofil Matulionis, podobnie jak niewidomy z Ewangelii, na własnej skórze odczuł okrutny los odtrąconego: jeżeli ktoś odbywa karę, to znaczy, że jest winien, jeżeli cierpi, to znaczy, że zasłużył. W więzieniu biskup stał się tylko nazwiskiem na liście, jednak nawet w sercach przesłuchujących go zobojętniałych funkcjonariuszy tliło się głęboko ukryte człowieczeństwo, które udawało się mu czasami rozniecić. Biskup Teofil nieraz opowiadał swoim przyjaciołom o pewnym zdarzeniu z czasów zesłania, nie udokładniając kiedy i gdzie miało ono miejsce:

„Trafiłem do jednego z najbardziej bezwzględnych śledczych – opowiadał biskup. – Przesłuchania odbywały się w nocy i trwały długo. Śledczy był dość surowy, lecz ja nie miałem ani nic do ukrycia, ani nic użytecznego do powiedzenia. Tak upłynęło wiele nocy. Pewnego razu napomknąłem, że z mojego powodu powinni oni się tak męczyć... Widocznie, ta wypowiedź była tak naturalna i jednocześnie tak serdeczna, że trafiła do zatwardziałego serca tego człowieka. Następnej nocy wybrał on z teczki kanapkę i podając mi, powiedział:

–       Zjedz! Przecież często bywasz głodny!

W tamtych czasach głodowali nie tylko więźniowie, lecz i mieszkańcy miasta. Ten gest śledczego wzruszył mnie do łez i stał się jednym z najbardziej wzruszających przeżyć... Wszyscy mają uczucia, trzeba tylko dotknąć odpowiedniej struny...“

Odtrąconego niewidomego uzdrowił Jezus, a w tym przypadku odtrącony więzień „leczy“ niewrażliwe serce śledczego. Żywa, prawdziwa wiara w to, że Chrystus jest obok, nie tylko daje człowiekowi siły, aby się nie załamać w najtrudniejszych chwilach życia, lecz umożliwia dokonywanie razem z Jezusem cudownych uczynków – otworzenia oczu niewidomemu, dotykając odpowiedniej struny jego serca. Zwykła, lecz prawdziwa lekcja świętości udzielona przez biskupa Teofila, jak rozpalić przygasłe serce, pomóc przywrócić człowieczeństwo.

Daugiau informacijos – www.teofilius.lt

III GAVĖNIOS SEKMADIENIS

Sekmadienio pasišnekėjimai apie Arkivyskupą Teofilių Matulionį

Šio sekmadienio Evangelijoje pasakojama, kaip Jėzus užsuka į Samariją, Sicharą. Kadaise šis kraštas buvo šlovingas klestinčios Izraelio Šiaurinės karalystės centras, tačiau 722 m. pr. Kr. asirai jį sulygino su žeme. Padorus žydas į tą kraštą neužsukdavo, nes, jo akimis, ten gyveno „nešvarūs“ žmonės, amoralūs, išpažįstantys kitą tikėjimą ir dėl jų neverta stengtis. Su tokiais galima tik keliu einant saugiu atstumu prasilenkti.

Evangelijose aprašyti Jėzaus poelgiai yra pavyzdys kiekvienam krikščioniui. Tai, ką Jėzus darė prieš daugelį metų, aš turiu daryti dabar. Teofilius Matulionis tai puikiai suprato ir stengėsi taip gyventi. 1911–1918 m. jis vadovavo Švč. Jėzaus Širdies parapijai už Nevos vartų, Rusijoje. Tai buvo darbininkų rajonas, toli gražu ne pats geriausias, nepasižymintis aukšta morale. Parapijiečių daugumą sudarė trijų tautybių tikintieji: lietuviai, lenkai ir latviai. Kunigas Teofilius su visais kalbėjosi jų gimtąja kalba, „kiekvienai grupei jis laikydavo pridedamąsias pamaldas jų kalba, nors tai buvo labai nelengvas darbas“, – rašo prel. Kiškis. Kunigas stengėsi, kad tikėjimas kiekvienam būtų kuo prieinamesnis, kad melstis būtų lengva ir miela, kad Dievo žodis giliau į širdį gultų.

1943 m. tapęs Kaišiadorių vyskupu Teofilius besąlyginio atsidavimo tarnystei reikalavo ir iš savo kunigų. Pats lankė parapijas, domėjosi sielovada, atsižvelgdavo į tikinčiųjų poreikius. Apie vyskupo reiklumą ir šiandien kunigai pasakoja girdėję iš savo klebonų, kaip pamačius atvažiuojantį raudoną moskvičių juos „išpildavo prakaitas“. Ne tiek iš baimės, kiek dėl nepatogių klausimų. Vyskupas visai nepiktai, bet tiesiai paklausdavo, kodėl to ar kito nepadarei. Panašiai kaip mokytojas klausia mokinio, kodėl šis nepadarė namų darbų. Dažnam klebonui belikdavo tik paraudus galvą nuleisti.

Iš lūpų į lūpas pasklidęs pasakojimas, kaip vyskupas Teofilius pasikvietė vieną kleboną, norėdamas jį paskirti į kitą parapiją. Klebonai tais laikais augindavo gyvulius, dirbdavo žemę, žodžiu – ūkininkavo. Labai nepatogus laikas kraustytis su visais gyvuliais kitur tam klebonui pasirodė. Visaip jis stengėsi paskyrimo išvengti bent laikinai, o gal ir visiškai, prisidengdamas bažnyčios remontu ir panašiai. Vyskupas suprato, kad kunigas išsisukinėja, leido jam pasilikti toje parapijoje, o atsisveikindamas, pastarajam paprašius palaiminimo, atsakė: „Eik! Tegu tavo karvės tave laimina.“

Šie pasakojimai, prisiminimai, daugiau ar mažiau tikslūs, išryškina labai svarbų arkivyskupo Teofiliaus bruožą: jam besąlygiškai rūpėjo tarnystė Bažnyčiai, kiekvienam žmogui, nepaisant nei jo tautybės, nei kalbos. Šito jis reikalavo ir iš kitų. Galima sakyti, kad Teofilius nesibodėjo eiti į savo laikų Samariją skelbti Evangelijos, kaip tai darė Jėzus. Jo pavyzdys yra kvietimas kiekvienam krikščioniui visada ir visur savo pavyzdžiu ir buvimu skelbti Evangeliją.

________________________________________________________________________

Niedzielne pogadanki o arcybiskupie Teofilu Matulionisie 

III niedziela Wielkiego Postu

W Ewangelii na tę niedzielę jest mowa o tym, jak Jezus przybył do Samarii, do miasteczka Sychar. Niegdyś ta kraina była znanym ośrodkiem zamożnego Królestwa Północnego Izraela, jednak w 722 roku przed Chr. Asyryjczycy zrównali ją z ziemią. Szanujący się Żyd nie zachodził do tej krainy, ponieważ w jego oczach zamieszkiwali tam  ludzie „nieczyści“, amoralni, wyznający inną wiarę, niegodni, żeby się nimi zajmować. Z takimi ludźmi można tylko rozminąć się na drodze, zachowując bezpieczną odległość.

Opisane w Ewangelii postępowanie Jezusa jest przykładem dla każdego chrześcijanina. To, co czynił Jezus przed wielu laty, każdy powinien czynić teraz. Teofil Matulionis doskonale to rozumiał i starał się tak żyć. W latach 1911-1918 kierował on parafią pw. Przenajświętszego Serca Pana Jezusa za Bramą Newską, w Rosji. Była to dzielnica robotnicza, bynajmniej nie najlepsza, nieodznaczająca się wysoką moralnością. Większość parafian stanowili wierni trzech narodowości: Litwini, Polacy i Łotysze. Ksiądz Teofil ze wszystkimi rozmawiał w ich języku ojczystym, „dla każdej grupy odprawiał on dodatkowe nabożeństwa w ich języku, mimo że była to bardzo niełatwa praca“ – pisał prał. Kiškis. Ksiądz dążył do tego, aby uczynić wiarę jak najbardziej przystępną dla każdego, aby modlitwa była zrozumiała i przyjemna, aby Słowo Boże zapadało głębiej w serce.

Gdy w 1943 roku Teofil został biskupem koszedarskim, wymagał bezwarunkowego poświęcenia się służbie również od swoich księży. Osobiście odwiedzał parafie, interesował się duszpasterstwem, dbał o potrzeby wiernych. O tym, jaki był wymagający, nawet obecni księża wiedzą od swoich proboszczów, którzy oblewali się zimnym potem, gdy widzieli nadjeżdżającego czerwonego moskwicza. Nie tyle ze strachu, ile z powodu kłopotliwych pytań. Biskup bez gniewu, ale i bez osłonek pytał, dlaczego nie zrobiło się tego lub tamtego. Podobnie jak nauczyciel pyta ucznia, dlaczego ten nie wykonał pracy domowej. Często nie pozostawało nic innego – tylko, czerwieniąc się, spuścić głowę.

Z ust do ust przekazywano opowieść o tym, jak biskup Teofil zaprosił do siebie pewnego proboszcza, chcąc go skierować do innej parafii. Proboszczowie w tamtych czasach hodowali bydło, uprawiali rolę, jednym słowem – prowadzili gospodarstwo. Ten proboszcz uznał, że nie jest to najlepszy czas na przeprowadzkę z całym dobytkiem w inne miejsce. Starał się on więc na różne sposoby uniknąć tego przynajmniej na jakiś czas albo i zupełnie, zasłaniając się to remontem kościoła, to czymś innym. Biskup zrozumiał, że ksiądz się wykręca i pozwolił mu zostać w tej parafii, lecz gdy tamten na pożegnanie poprosił o błogosławieństwo, odrzekł: „Idź! Niech twoje krowy cię pobłogosławią“.

Te opowieści i wspomnienia, mniej lub bardziej prawdziwe, uwydatniają bardzo znaczącą cechę biskupa Teofila: jego bezwarunkową służbę na rzecz Kościoła, każdego człowieka, niezależnie od jego narodowości, jego języka. Tego też wymagał od innych. Można powiedzieć, że Teofil bez wzgardy udawał się do Samarii swoich czasów, by nieść Ewangelię, jak czynił to Jezus. Jego przykład jest dla każdego chrześcijanina zachętą, aby zawsze i wszędzie swoim wzorem i obecnością głosić Ewangelię.

Więcej informacji na www. teofilius.lt