KVIETIMAS

Sveikiname su Lietuvos Nepriklausomybės atkūrimo diena!

Sveikiname visus su Kovo 11 - ąją -  Lietuvos nepriklausomybės atkūrimo diena!  Sveikiname tuos, kurie kovojo už Lietuvą ilgus dešimtmečius.  Sveikiname tuos, kurie širdyse jaučiate džiaugsmą  tardami žodį LIETUVA. Sveikiname tuos, kurie nesate pasyvūs stebėtojai,  ir užimate aiškią pilietinę poziciją. Sveikiname tuos, kurie kovojate su melu ir nesąžiningumu. Sveikiname tuos, kurie nepamiršta maldos už Lietuvą.

MALDA UŽ TĖVYNĘ IR TAIKĄ

Visagalis amžinasis Dieve, 

Dangaus tėvynės Kūrėjau ir Valdove,

Dieną ir naktį saugok mūsų Tėvynę bei jos žmones, kad jie visuomet gyventų taikoje ir gerovėje. 

Per Kristų, mūsų Viešpatį. R. Amen.

II GAVĖNIOS SEKMADIENIS

Kiekvienos gavėnios antrąjį sekmadienį esame kviečiami užkopti ant Taboro kalno, kad pamatytume Dievą iš arčiau, pajustume, kaip gera būti šalia Jo, kad jo artumo nesinorėtų prarasti. Gavėnios tikslas yra mus atgaivinti, atverti mūsų širdis džiaugsmui, kad Dievo buvimas šalia būtų akivaizdus ir jį realiai patirtų kiekvienas, kurį sutinkame savo kasdienybėje.

1936 m. lankydamasis Šventojoje Žemėje vyskupas Teofilius Matulionis aukojo šv. Mišias Kristaus kapo bazilikoje. Kaip anuo metu, taip ir šiandien daugybei krikščionių apsilankymas Jėzaus gimtinėje yra viena įspūdingiausių patirčių, leidžiančių pajusti realų Išganytojo artumą. Po kelionės vyskupas Teofilius rašė:

„Teko lankytis ir Šventojoje Žemėje, Palestinoje. Ten visa krikščionims brangu. Palestinoje yra Kristaus kapo bažnyčia. Joje ant sienų keturiasdešimčia kalbų ištašyta „Tėve mūsų“ malda. Pavyko sutvarkyti, kad ši malda ten būtų užrašyta ir lietuvių kalba. Mums, lietuviams, tai malonu žinoti“.

Neseniai iš Jeruzalės grįžę piligrimai džiūgaudami pasakojo, kad „ten „Tėve mūsų“ ir lietuviškai užrašyta“! Lageriai, kalėjimai, persekiojimai garbingajam Teofiliui išugdė įgūdžius, būtinus ekstremaliam išgyvenimui. Bet kurioje situacijoje jis gebėjo išlikti ramus, šalto proto, viską pastebintis ir praktiškas. Šiuos savo įgūdžius vyskupas Teofilius parodė net lankydamasis prie Kristaus kapo – jis pasirūpino, kad „Tėve mūsų“ malda būtų užrašyta  lietuviškai.

Po atsimainymo Jėzus su mokiniais nusileido nuo kalno. Nusileido pas kitus mokinius, pas paguodos ir sustiprinimo laukiančius žmones:

„Didžiausias Bažnyčios darbas – tai mokymas, palaikymas ir ugdymas žmonėse doros: sąžiningumo pareigose, tvarkingumo šeimoje, būti nesavanaudžiu santykiuose su kitais, valdyti savo aistras, aukotis už kilnius idealus, gerbti gyvybę ir turtą – tai keletas dorybių, kurios yra taip naudingos kiekvienai visuomenei ir ypač valstybei (Vyskupo Teofiliaus Matulionio Memorandumas Lietuvos TSR Komisarų Tarybai, 1945 m. birželis)“.

Bažnyčia esame mes. Pasak vyskupo Matulionio, kiekvieno iš mūsų „darbas – mokyti, palaikyti, ugdyti“. Kitaip tariant, pažinę Kristų, pamatę jo nušvitusį veidą, turime skelbti, nešti, parodyti jį žmonėms. Niekaip kitaip to padaryti negalime, tik savo asmeniniu liudijimu, savo darbais ir pavyzdžiu. Krikščionio šventumas – tai išvydus nušvitusį Dievo veidą nusileisti į pilką kasdienybę papasakoti žmonėms, kaip Viešpats atrodo, kaip gera su juo būti ir, kaip Kristus, pasiimti kitą žmogų į kelionę ant kalno, į Dievo artumą.

---

II niedziela Wielkiego Postu

Co roku, w drugą Niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zachęcani do wspinaczki na górę Tabor, żeby ujrzeć Boga z bliska, poczuć, jak dobrze jest być obok Niego i nie chcieć stracić Jego bliskości. Celem Wielkiego Postu jest nasza odnowa, otwarcie naszych serc na radość, aby obecność Boga obok nas stała się oczywista i doświadczył jej każdy, kogo spotykamy na swojej codziennej drodze.

Podczas pobytu w 1936 (tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym) roku w Ziemi Świętej, biskup Teofil Matulionis odprawiał Mszę św. w Bazylice Grobu Pańskiego. Zarówno wówczas, jak i dzisiaj dla większości chrześcijan pielgrzymka do ojczyzny Jezusa jest jednym z najbardziej niezwykłych przeżyć, pozwalających odczuć bliskość Zbawiciela. Po podróży biskup Teofil pisał:

„Miałem okazję zwiedzenia Ziemi Świętej, Palestyny. Wszystko jest tam drogie sercu chrześcijanina. W Palestynie znajduje się kościół Grobu Chrystusa. Na jego ścianach modlitwa Ojcze nasz jest wyryta w czterdziestu językach. Udało się załatwić, aby ta modlitwa została tam zapisana również w języku litewskim. Jest to dla nas, Litwinów, przyjemna wiadomość“. [1]

Niedawno po powrocie z Jerozolimy pielgrzymi opowiadali z radością, że „tam Ojcze nasz jest zapisany również po litewsku“! Łagry, więzienie, prześladowanie ukształtowały u wielebnego Teofila nawyki, niezbędne do przetwania w ekstremalnych warunkach. W każdej sytuacji potrafił on zachować spokój i chłodny rozsądek, był przenikliwy i zaradny. Te cechy biskupa Teofila ujawniły się nawet podczas pobytu nad Grobem Chrystusowym – zadbał on o to, aby modlitwa Ojcze nasz została napisana w tym miejscu po litewsku.

Po Przemienieniu Jezus z uczniami zszedł z góry. Zszedł do innych uczniów, do ludzi, oczekających pocieszenia i umocnienia w wierze:

„Największa praca Kościoła to nauczanie, wsparcie duchowe i rozwijanie w ludziach cnót. Uczciwość w pracy, porządność w rodzinie, wyzbycie się egoizmu w kontaktach z innymi, opanowanie swoich namiętności, poświęcenie się w imię wzniosłych ideałów, poszanowanie życia i dóbr – oto kilka cnót, które są tak pożyteczne dla każdego społeczeństwa, a zwłaszcza państwa“ (Memorandum biskupa Teofila Matulionisa do Rady Komisarzy Litewskiej SRR, czerwiec 1945 r.).

Kościół to my. Zdaniem biskupa Matulionisa zadaniem każdego z nas jest „uczyć, wspierać i wychowywać“. Innymi słowy, poznawszy Chrystusa, ujrzawszy Jego jaśniejące oblicze, powinniśmy głosić Go i nieść ludziom. Nie możemy tego uczynić inaczej niż za pomocą własnego świadectwa, swoich prac i dobrego przykładu. Świętość chrześcijanina polega na tym, żeby po ujrzeniu jaśniejącego oblicza Pańskiego zanurzyć się w szarą codzienność i opowiedzieć ludziom, jaki jest Pan, jak dobrze jest z Nim przebywać i, podobnie jak Chrystus, zaprowadzić innego człowieka na górę, bliżej do Boga.

Sekmadienio pasišnekėjimai apie Arkivyskupą Teofilių Matulionį

Sekmadienio pasišnekėjimai apie Arkivyskupą Teofilių Matulionį I GAVĖNIOS SEKMADIENIS Švęsdama pirmąjį gavėnios sekmadienį Katalikų Bažnyčia visame pasaulyje skaito ištrauką iš Evangelijos pagal Matą, kurioje pasakojama apie gundymus, Jėzaus patirtus dykumoje. Kiekvienas žmogus yra velnio gundomas. Skirtingomis aplinkybėmis ar kokiu nors ypatingu gyvenimo momentu piktasis atsiranda kiekvieno mūsų gyvenime ir pasiūlo, rodos, labai daug, už ne tokią jau didelę kainą: „Visa tai aš tau atiduosiu, jei parpuolęs pagarbinsi mane“ (Mt 4, 9). Leningrade kalinčiam Dievo tarnui, tuo metu išsekusiam, alkanam ir iškankintam Teofiliui Matulioniui, KGB irgi siūlė daug – laisvę už visai nedidelę kainą – už parašą bendradarbiauti. Prelatas Stanislovas Kiškis užrašė štai tokią istoriją: „Vieną kartą 1930 metų pavasarį kažkodėl vyskupas pašaukiamas tardymui dienos metu, netgi rytą. Tai būdavo didelė retenybė ir visuomet sukeldavo nerimą, laukiant permainų. Viršininkas klausia kalinį: -        Ko čia sėdi? -        Juokingas klausimas, – atsako vyskupas, – pasodinote, tai ir sėdžiu! -        Jei panorėtum, jau šiandien galėtum būti laisvas! -        Įdomu, kokiu gi būdu? – sako vyskupas, apsimesdamas nesuprantąs reikalo. -        Labai paprastai: pasirašyk, kad pranešinėsi apie kunigus ir parapijiečius! -        Dabar labai nepatogu, – sako vyskupas, – iš kalėjimo paleistąjį parapijiečiai iš karto įtars, kad užverbuotas... -        Tai mes galime paleisti dar kelis asmenis, tarp kurių bus ir neužverbuotų... Tada žmonės to nepastebės! Vyskupas pareiškė, kad iš to nieko nebus – jis griežtai atsisakė pasirašyti todėl, kad jo sąžinė neleidžianti to daryti“[1]. Kaip velnias Jėzui, taip ir KGB agentas vyskupui Teofiliui pasiūlė TIK nusilenkti, pasirašyti. Rodos, galima būtų leistis į tokį kompromisą: pasirašyti, nusilenkti, paskui gauti laisvę ir toliau ramiai sau gyventi, nejaučiant nuolatinių nepriteklių ir apribojimų. Ne vienas tuo metu buvo pasirašęs bendradarbiauti su valdžia, tačiau nebendradarbiavo, tik apsimetė, kad yra jai lojalūs, o ir gyventi jiems buvo paprasčiau ir saugiau. Teofilius Matulionis nesileido į kompromisus su sąžine, nebandė kovoti su blogiu jo paties ginklais: veidmainyste, gudrumu, apgaule. Jis išliko tvirtas ir ištikimas tiesai, sąžinei, Dievui. Už tai sumokėjo tais pačiais 1930-aisiais metais – buvo paskelbtas sprendimas jį ištremti į Solovkus dešimčiai metų. Arkivyskupas Teofilius Matulionis šio tik vieno iš daugybės aprašyto „gundymo“ atveju parodė bekompromisę ištikimybę Dievui ir žmonėms, kuriems ir už kuriuos buvo atsakingas. Tai ir yra šventumas: būti ištikimam iki galo, beatodairiškai liudyti tiesą. Daugiau informacijos apie garbingąjį Teofilių Matulionį – www.teofilius.lt I NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU Świętując pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, Kościół Katolicki na całym świecie czyta urywek z Ewangelii według świętego Mateusza, opowiadający o pokusach, którym Pan Jezus został poddany na pustyni. Każdy człowiek jest kuszony przez diabła. W różnych okolicznościach albo w jakimś szczególnym momencie życia zły wchodzi w życie każdego z nas i proponuje, zdawałoby się, bardzo dużo za umiarkowaną cenę: "Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon" (Mt 4, 9). W Leningradzie, w więzieniu, wyczerpany, głodny i poddawany torturom, Sługa Boży arcybiskup Teofil Matulionis otrzymał z ust pracownika KGB kuszącą obietnicę – wolność za niedużą cenę – za podpis, wyrażający gotowość współpracy. Ksiądz prałat Stanisław Kiškis opisuje taką historię: „Pewnego razu wiosną 1930 (tysiąc dziewięćset trzydziestego) roku wezwano biskupa na przesłuchanie z niewiadomego powodu w biały dzień, a dokładniej - z rana. To było czymś niezwykłym i zawsze budziło niepokój, zwiastujący przemiany. Naczelnik pyta więźnia: -          Dlaczego tu siedzisz? -          Śmieszne pytanie, - odpowiada biskup, - posadziliście, więc siedzę! -          Jakbyś chciał, to już dziś możesz być wolny! -          Ciekaw jestem, w jaki sposób? – mówi biskup, udając, że nie rozumie propozycji. -          Bardzo prosto: podpisz, że będziesz donosił na księży i parafian! -          Jest to bardzo wątpliwe – mówi biskup – wypuszczonego na wolność parafianie zaraz zaczną podejrzewać o werbunek. -          To możemy wypuścić jeszcze kilka osób, wśród których będą i niezwerbowani. Wtedy ludzie nie będą tacy podejrzliwi! Biskup oświadczył, że nic z tego nie będzie – stanowczo odmówił złożenia podpisu, bo sumienie mu na to nie pozwalało”. [1] Tak jak diabeł dla Jezusa, tak i KGB dla biskupa Teofila zaproponowało TYLKO oddać pokłon, czyli złożyć podpis. Zdawałoby się, można pójść na kompromis, oddać pokłon, wyjść na wolność i dalej żyć sobie w spokoju, nie odczuwając niedostatków i ograniczeń. Niejeden w tamtym okresie podpisał oświadczenie o współpracy z władzą, nawet później w istocie nie współpracując, a tylko udając lojalność, żyjąc prościej i bezpieczniej. Teofil Matulionis nie poszedł na kompromis z sumieniem, nie próbował walczyć ze złem jego bronią: udawaniem, chytrością, oszukaństwem. Pozostał wierny i oddany prawdzie, sumieniu i Bogu. Zapłacił za to w tymże 1930 (tysiąc dziewięćset trzydziestym) roku – zgodnie z ogłoszonym wyrokiem został zesłany na 10 (dziesięć) lat na wyspę Sołowki . Arcybiskup Teofil Matulionis w tym tylko jednym z wielu opisanych „kuszeń” pokazał bezkompromisową wierność Bogu i ludziom, wobec których poczuwał się do odpowiedzialności. Na tym i polega świętość: być wiernym do końca, bezwzględnie świadczyć o prawdzie. Więcej informacji o Słudze Bożym Teofilu Matulionisie na www. teofilius.lt

Pelenų diena

Pelenų diena arba Pelenija - tai pirmoji diena po Užgavėnių. Šią dieną bažnyčioje buvo pašventinti pelenai, ir jais barstomi žmonėms ant galvų primenant krikščionišką tiesą: „iš dulkės gimei, dulke ir pavirsi“....
Nuo šios dienos prasideda gavėnios periodas - 40 dienų - kai negalima valgyti mėsos. Jis trunka iki pat Velykų. 
Gavėnios periodu patariama nesilinksminti: dainuoti, rengti šokių, vestuvių, kitų iškilmių... 

Vasario 16 d. 19 val. kviečiame maldai už Lietuvą!